Charlotte slaapt in de ingang van de kerk. Ik kruip op de trap met een extra jas over mijn schouders om ervoor te zorgen dat niemand haar betrapt.
“Het is één of twee uur in de ochtend. De deur van de bank is gesloten. Mijn laatste hoop.
Ik ben te uitgeput om naar een slaapplaats te blijven zoeken.
Dus ben ik maar op de ijskoude grond gaan zitten, met Charlotte op mijn knieën. Ik hoop dat zij ten minste enkele uren kan slapen.
Charlotte probeert te slapen. Ondanks al haar lagen kledij, voel ik haar rillen van de koude. Ze ademt zwaar, ze heeft keelpijn.
Met Charlotte in mijn armen en de wind die mijn knoken bevriest, denkt ik terug aan de voorbije weken.
Ik heb nog altijd de indruk dat ik de ene tegenslag na de andere heb gekregen.
Eerst de vader van Charlotte die ik eindelijk heb verlaten. En daarna wilde hij niet meer van ons weten toen hij iemand anders had gevonden. Bye bye alimentatie.
En toen, mijn eerste appartementje met Charlotte, wat een magische periode was. De eerste keer zonder Hem!
Ik had de indruk dat we elkaar eindelijk allebei hadden gevonden. We dronken warme chocomelk en keken Disneyfilms, we konden samen ontbijten, we droomden…
Ik kon het niet geloven toen de gas- en elektriciteitsrekeningen zag.
Vooral omdat Hij er vroeger voor zorgde.
Het bedrag was bijna mijn hele maandloon.
Ik wilde gewoon nog wat van mijn momenten met Charlotte genieten. Dus heb ik niets gedaan. En op mijn bankrekening stond niets mee. Want Hij zorgde ook voor de geldzaken.
En op een dag, toen ik Charlotte van school was gaan afhalen, paste de sleutel niet langer in het slot. Ik heb de eigenaar getelefoneerd, de brandweer, de politie. Niets hielp.
We gaan onze eerste nacht op straat sterven. Ik heb zo’n schrik om in de dommelen. Ik voel mijn onderlichaam niet meer.
Ik heb zo’n schrik dat Charlotte niet meer wakker wordt... “
’t Eilandje begeleidt alle dagen, 24u/24, dakloze kinderen en vrouwen zoals Charlotte en haar mama.
U kan hen helpen. Doe een gift.