Ze is 28 en heeft een opleiding assistente in de klinische psychologie. Ze werkt bij de dienst Thuisbegeleiding (S.Ac.A.Do.) en is ook verantwoordelijk voor de begeleiding na een verblijf in het opvangtehuis voor vrouwen en gezinnen van ‘t Eilandje in Brussel. Haar doel: de overstap naar een blijvende woning faciliteren. Tussen twee verhuizingen in, vertelt ze kort iets over haar dagelijks werk bij ‘t Eilandje.
“De begeleiding die we met de S.Ac.A.Do. bieden, is geen crisisopvang en er is geen druk. De vraag moet in de eerste plaats van de betrokkene zelf komen. Er zijn echter geen twee mensen met dezelfde vraag. En dat maakt dat ons werk eruit bestaat om met iemand mee naar de gemeente te gaan, om mee boodschappen te gaan doen, of zelfs samen te koken. Soms is er geen concrete vraag maar heeft de persoon er gewoon behoefte aan om iemand in de buurt te hebben die vriendelijk is tegen hem, om te horen zeggen dat hij vooruit kan. Gewoon er zijn en luisteren, is al heel belangrijk.
ANDERE MANIER VAN WERKEN
Naar de betrokkene thuis gaan, is essentieel, want daarmee draaien we de gebruikelijke rollen om tussen de begeleide persoon en de begeleidende dienst. We gaan naar hem thuis, naar zijn woonplaats, een beetje “op bezoek”. Meteen zien we ook een aantal dingen, bij voorbeeld door de manier waarop het appartement opgeruimd is, of de brievenbus gelicht is, enz. Op basis van die waarnemingen kunnen we daarna veel diepgaander met de betrokkene aan de slag.
In tegenstelling tot de S.Ac.A.Do. , die voor iedereen in het Brussels gewest open staat, is de begeleiding na een verblijf specifiek gericht op bewoners van de opvangtehuizen van ‘t Eilandje‘ en omvat het een fase met huisvestingscoaching. Vaak blijkt uit die begeleiding dat die mensen te weinig zelfvertrouwen hebben. Omdat ze een accent hebben of niet kunnen lezen, voelen ze zich minder waard, minder erkend en durven ze soms zelfs niet telefoneren om een appartement te bezoeken omdat ze ervan overtuigd zijn dat ze nooit een woning zullen vinden.
EEN MAJOR STAP...
Ook de verhuizing is vaak een scharniermoment. Opnieuw in een woning intrekken, is een nieuwe start. Maar het kan ook tot onrust leiden. De mensen worden geconfronteerd met stappen die ze niet gewend zijn (facturen, domiciliëringen, enz.) . Het gebeurt dat ze de eenzaamheid moeilijk aankunnen. Als als maatschappelijk werker ben je dan het vangnet. We proberen de vaardigheden van de mensen naar waarde te schatten en we helpen hen om een web te weven, een netwerk rond hen zodat ze zelfstandiger kunnen worden, met de gerustheid dat ze steeds bij ons terecht kunnen als er een probleem rijst. We zijn een kleine hefboom die hen helpt om hun eigen leven weer op te bouwen.”
Hier vindt u meer informatie over de werking van de thuissupportdienst.