“Zondag kwam ik thuis. Het hek van het Opvanghuis was dicht en ik zag dat het gebouw was afgebrand. “, Christophe*, 38 jaar, ex-bewoner van het Opvanghuis. ©L’Ilot ASBL
In mei 2022 is er brand uitgebroken in ons Opvanghuis voor mannen in Jumet. Het vuur heeft de verdiepingen van het gebouw verwoest.
De brand heeft de bewoners en de teamleden in gevaar gebracht. Dankzij de gecombineerde inspanningen van de opvoedster die ter plaatse was en van de brandweer, werd gelukkig niemand gewond.
Toch werden drie bewoners bevangen door de rook en naar de Spoed overgebracht.
Die verschrikkelijke gebeurtenis was een echt drama.
Want het vuur heeft niet enkel materiële schade berokkend, het maakte ook dat onze 24 bewoners hun onderdak en de stabiliteit die ze net opnieuw hadden teruggevonden, kwijt waren.
Voor de mannen die in ons gebouw in Jumet verbleven, was dit huis een venster van hoop. Een veilige plaats waar ze een toekomst kunnen uitwerken.
Deze gedwongen onderbreking van de psychosociale begeleiding die ze genoten, beëindigde abrupt de uitwerking van hun nieuwe levenstraject en stortte hen opnieuw in een totale onzekerheid en instabiliteit, zowel materieel en administratief als psychologisch en sociaal.
Door “de capaciteit op te rekken” van onze Opvanghuizen van Marchienne-au-Pont en Brussel-stad, hebben we de 24 mannen die opnieuw dakloos waren geworden, dringend onderdak kunnen bieden. De andere bewoners werden naar partners van ‘t Eilandje of naar noodopvanghuizen doorverwezen.
Nadat we een jaar lang grote werken hebben uitgevoerd in ons Opvanghuis in Jumet, kan ook de psychosociale opvolging weer op gang komen. Het vereiste aanzienlijke renovaties om de 24 kamers en de gemeenschappelijke ruimte van dat Opvanghuis opnieuw in gebruik te kunnen nemen. Het hele team heeft de mouwen opgestroopt om op 24 mei 2023, samen met alle mensen en organisaties die ons hebben geholpen, ons Opvanghuis te kunnen heropenen.
“Wanneer je je gewoontes hebt, is het echt heel heftig om je huis te zien afbranden. “
Christophe*, 38 jaar, kwam in ons Opvanghuis van Marchienne-au-Pont terecht na de brand. Net zoals de andere slachtoffers van dit tragische ongeval, doet hij zijn verhaal.
“Zondag kwam ik terug. Het hek van het Opvanghuis was dicht en ik zag dat het gebouw was afgebrand. Dat was echt een shock. Ik ben bijna verscheidene vrienden verloren. “
In de uren na de brand was Christophe radeloos. “Wanneer je je gewoontes hebt, is het echt heel heftig om je huis te zien afbranden. Ik was totaal verloren. ‘T Eilandje heeft me aangeboden om met een psycholoog te spreken en dat heeft me deugd gedaan.”
Christophe had acht maanden op straat geleefd voor hij in het Opvanghuis van Jumet was aanbeland. Hij had een moeilijke scheiding achter de rug en is - zoals hij het zelf verwoordt - kopje onder gegaan.
“Op straat is elke dag een strijd. ‘s Avonds val je in slaap, je weet niet of je nog wakker gaat worden. Toen ik in ‘t Eilandje ben aangekomen, moest ik die eerste nachten echt opnieuw leren om in een bed en ‘opgesloten” te slapen, om het zo maar te zeggen. Als je lang buiten hebt geslapen, is dat in het begin niet eenvoudig. Maar langzamerhand heb ik het fijne gevoel teruggevonden om goed te slapen. “
De brand heeft de dynamiek van Christophes wederopbouw afgeremd. Het heeft hem tijd gekost om zijn angst een plaats te geven en om de stappen die hij had opgestart, weer op te nemen.
“Sylvain*, de maatschappelijk assistent van ‘t Eilandje, heeft me geholpen met het papierwerk: ik was niet meer in orde met het ziekenfonds en had geen vaste huisarts. Hij is met me mee naar het Medisch Huis gegaan en waar mijn Globaal Medisch Dossier nu ligt.
Toen de brand is uitgebroken, was ik volop een job en een woning aan het zoeken. Het heeft me echt een zware klap gegeven: ik kon mezelf niet meer motiveren om een stap vooruit te zetten. Het was moeilijk om plots van woning te moeten veranderen en nieuwe gewoonten te moeten opbouwen.
Dankzij ‘t Eilandje heb ik opnieuw hoop en ik heb eindelijk ook een job gevonden als arbeider. Ik werk in openlucht en dat bevalt me wel. “
Christophe, die begeleid wordt door de S.Ac.A.Do, onze dienst Thuisbegeleiding voor ex-bewoners: “Ik was bang om alleen te staan, maar ‘t Eilandje heeft me niet losgelaten. “
Na negen maanden in onze Opvanghuizen, verhuisde Christophe naar een studio. “Het is niet heel groot, maar ik heb mijn eigen toilet, ik ben tevreden.
Aanvankelijk was ik bang om alleen te staan en dat ik me niet ‘thuis’ zou kunnen voelen. Maar ‘t Eilandje heeft me niet losgelaten. “
Onze dienst Move-In (SIL) heeft Christophe geholpen bij zijn verhuis.
“Ik heb een bed en een kleine bank gekregen, en dat heeft me al een flink eind op weg geholpen. En vooral, elke week kreeg ik bezoek van Christelle*, de collega van Sylvain die bij de dienst Thuisbegeleiding werkt. Ze leert me mijn budget te beheren zodat ik tegen de 10de van de maand niet blut ben. “
‘T Eilandje heeft twee diensten Thuisbegeleiding (S.Ac.A.Do), één in de regio Charleroi en één in Brussel, om de begeleiding die tijdens het verblijf in een Opvanghuis was opgestart, voort te zetten. Ze werken op dezelfde domeinen: de administratie op orde brengen, budgetbegeleiding, maatschappelijke hulp, opnieuw een sociaal netwerk uitbouwen, enz.
Doordat de Thuisbegeleiding na een verblijf het ritme van de betrokkene volgt, heeft het een doorslaggevende impact op de blijvende verankering in de nieuwe woning. Het is een geruststellend vangnet, zowel voor de ex-bewoners die opnieuw naar een eigen woning gaan als voor de eigenaars die een specifieke contactpersoon hebben als er iets zou misgaan.
Ondertussen woont Christophe al zeven maanden zelfstandig in zijn nieuwe woning. Elke week neemt hij contact met Christelle*, onze maatschappelijk assistente met wie hij een vertrouwensband heeft opgebouwd. Soms belt hij “gewoon zomaar”, zoals hij dat met een glimlacht zegt.
*Alias
Deze getuigenis is gereconstrueerd uit een aantal echte elementen die zijn verzameld en opnieuw bewerkt.